روش‌های بافت فرش

به طور کلی تولید فرش دستباف به دو سبک ترکی باف و فارسی باف می باشد که در ادامه به اختصار شرح داده خواهد شد.

روش ترکی باف

این روش بافت بیشتر در مناطق ترك زبان، آذربایجان، زنجان و بخشی از همدان کاربرد بیشتري داشته و در برخی از روایات آن را به ترکان سلجوقی نسبت داده‌اند. گره ترکی به دلیل اینکه با قلاب بافته می‌شود و داراي گره‌هاي متقارن است داراي کیفیت بهتر، دوام و استواري بیشتري است. در این روش از شانه‌هاي کوچک استفاده می‌شود و چله‌ها تحت کشش شدیدي هستند.

روش‌های بافت فرش، به دو گروه فارسی و ترکی قابل تقسیم است.

در این روش به دلیل عدم استفاده از کوجی ممکن است عیوبی در فرش به وجود آید. از مزایاي این روش می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

اول، به کار بردن قلاب که باعث می‌شود ریزترین فرشها را با آن بافت. دوم، متقارن بودن گره‌ها و بسته بودن روي آنها دوام بیشتري را براي فرش‌هاي ظریف تضمین می‌کند.

فارسی باف

این روش عمدتاً در نواحی مرکزي و جنوبی ایران شامل شهرهاي قم، اصفهان، یزد، کرمان و نواحی شمال شرقی ایران شامل خراسان و گرگان و به صورت کلی در مناطق فارسی زبان رایج بوده است. با اینکه این روش به دلیل استفاده از دست در بافت لطمه‌هاي بسیاري بر دست و بدن بافنده وارد می‌سازد، احتمال زیادي داشته که منسوخ گردد ولی بافندگان همچنان از این روش بهره می‌برند و بخش اعظمی از فرشهاي تولیدي کشور را شامل می‌شود.

از مزایاي این روش می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: اول، این روش بیشتر براي بافت فرشهاي بزرگ پارچه و متوسط کاربرد دارد و به دلیل استفاده از پودهاي ضخیم‌تر داراي استحکام و طول عمر بیشتري است. دوم، در این روش به دلیل استفاده از کوجی، پود زدن آسان‌تر بوده و راحت‌تر می‌توان کجی و جمع شدگی در کناره‌های فرش را کنترل کرد. سوم، سرعت بافت در این روش سریعتر و بالاتر می‌باشد.

نیاز به توضیح است که این شیوه دارای معایبی می‌باشد که عمده‌ترین آن، استفاده از شانه‌هاي سنگین جهت کوبیدن پود به خصوص در فرش‌هاي ریز بافت که به ساختمان فرش لطمه وارد می‌شود.